ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Του Emperor of Historia.
Στις ημέρες μας, επικρατεί στην Ελλάδα η άποψη πως η Εξέγερση του Πολυτεχνείου (15-17 Νοεμβρίου 1973)έριξε την «Χούντα» και πως συνέβαλε στην Επάνοδο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όμως, ισχύει όντως αυτή η άποψη; Τελικά, τι ρόλο έπαιξε το Πολυτεχνείο στην Ιστορία μας; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Καταρχάς, στις 8 Οκτωβρίου 1973 ορκίζεται η Μεταβατική Κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και προκηρύσει εκλογές για τι; 10 Φεβρουαρίου 1974. Ήδη από αυτή την εξέλιξη καταλαβαίνουμε πως το Καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 δεν υπήρχε πλέον και πως σίγουρα δεν το έριξε το Πολυτεχνείο. Όπως θα δούμε όμως στην συνέχεια, το ζήτημα του Πολυτεχνείου και της Ανατροπής του Γεωργίου Παπαδοπούλου είναι πολύ πιο σύνθετο από όσο μας παρουσιάζεται σήμερα.
Για να κατανοήσουμε επακριβώς τι συνέβη μετά την Ορκωμοσία της Μεταβατικής Κυβερνήσεως Μαρκεζίνη οφείλουμε να στραφούμε στην διερεύνηση του Διεθνούς Παράγοντος.
Αρχικά, μόλις δυο ημέρες μετά την ανάθεση της Πρωθυπουργίας στον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη ξεσπάει ο 4ος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος (ευρύτερα γνωστός ως Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ). Σχεδόν αμέσως (13 Οκτωβρίου 1973) ζητείται από την Ελλάδα να ξεκαθαρίσει την στάση της απέναντι σε αυτό το θέμα. Η άμεση και ριτή απάντησις του Υπουργού Εξωτερικών Χρήστου Ξανθόπουλου- Παλαμά ήταν η ακόλουθη: «Αι φιλικαί σχέσεις της Ελλάδος με τας Αραβικάς Χώρας, αποκλείουν οιανδήποτε συμμετοχήν, είτε άμεσον είτε έμμεσον εις τυχόν ενέργειαν στρεφομένην εναντίον αυτών… Ο Ελληνικός χώρος, θαλάσσιος και εναέριος δεν χρησιμοποιείται δι’ οιανδήποτε ενέργειαν, σχέσιν έχουσα με την εμπόλεμον κατάστασιν εις την Μέσην Ανατολήν.»
Παρά το γεγονός όμως, ότι η απάντησις του Υπ. Εξωτερικών ήταν ξεκάθαρη διακήρυξη προς τις ΗΠΑ ότι η Ελλάς δεν πρόκειται να δεχθεί χρήση των βάσεών της εναντίον των Αράβων, θα χρειαστεί και το «ΟΧΙ» του Προέδρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπαδοπούλου μέσω του διαβήματός του στον Πρέσβη των ΗΠΑ Χ. Τάσκα, όπου του διεμήνυε ότι: α)η εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή δημιουργεί τον κίνδυνο πυρηνικής συγκρούσεως μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, β)οι τρεις ναυτικές μονάδες του 6ου Αμερικανικού Στόλου, που ελλιμενίζονται στην Ελευσίνα φέρουν πυρηνικό οπλισμό και συνεπώς θα αποτελέσουν στόχο της ΕΣΣΔ και γ)για τους ανωτέρω λόγους τα τρία πολεμικά πλοία των ΗΠΑ πρέπει να αποπλεύσουν αμέσως από την Ελευσίνα. Ουσιαστικά αυτό το «ΟΧΙ» του Γεωργίου Παπαδοπούλου (ένα από τα πολλά που είπε) σε συνδυασμό με το Σχέδιο για επέκταση από 6 στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο έμελε να ήταν και το τελευταίο του «ΟΧΙ».
Στην συνέχεια, τον Μάϊο του 1973 συνεδρίασε στην Ρώμη η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ μαζί με την Τριμελή Επιτροπή για πρώτη φορά. Οι κυριότερες αποφάσεις που λήφθηκαν ήταν δυο: α)η Ανατροπή του Προέδρου των ΗΠΑ R. Nixon και β)η διχοτόμηση της Κύπρου (80% η Ελλάς και 20% η Τουρκία). Δυο μήνες μετά -τον Ιούνιο 1973- ξεσπά στις ΗΠΑ το λεγόμενο «Σκάνδαλο Watergate», το οποίο εξουδετέρωσε τον Nixon και από εκείνη την στιγμή ξεκινούσε η περίοδος Kissinger, η οποία επισφραγίστηκε τον Σεπτέμβριο 1973, οπότε ο Henry Kissinger ανέλαβε προσωπικώς το Υπουργείο Εξωτερικών σε αντικατάσταση του W. Rogers. Παράλληλα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αρνήθηκε πρόταση διπλής Ενώσεως (διχοτόμησης) της Κύπρου με την φράση: «Όσο κάθομαι εγώ σε αυτή την καρέκλα η Κύπρος θα παραμείνει ενιαία και αδιαίρετος!» σφραγίζοντας ουσιαστικά την μοίρα του.
Τον Αύγουστο του 1973 έγινε μυστική συνάντηση Καραμανλή-Κίσσινκερ, στην οικία του γνωστού Αμερικανού δημοσιογράφου Σ. Σουλτσμπέργκερ (γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τον ίδιο τον Σουλτσμπέργκερ, αλλά και από την συνομιλία Καραμανλή-Κίσσινγκερ στις 26/7/1974 κατά την οποία ο τελευταίος λέει: «Θυμάμαι με μεγάλο ενθουσιασμό το δείπνο, που είχαμε την περασμένη χρονιά (1973) στο σπίτι του Σάϊρους Σουλτσμπέργκερ.»)
Ακόμη, από τις 19-23 Νοεμβρίου 1973 (αμέσως μετά το Πολυτεχνείο) διεξάγεται ένα περίεργο Σεμινάριο στην Ρώμη, με θέμα την «διερεύνηση προοπτικών επιλύσεως του Κυπριακού προβλήματος.» Το Σεμινάριο αυτό διεξήχθη σύμφωνα με εντολή του Henry Kissinger και οργανωτής του υπήρξε το μυστηριώδες «Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών», που κατευθυνόταν από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ και είχε ασαφείς δεσμούς με την CIA. Εκεί στην ουσία αποφασίστηκε το μέλλον της Κύπρου: Η διχοτόμησις και η μη παρέμβαση των ΗΠΑ σε περίπτωση τουρκικής επεμβάσεως. Επίσης, στο Σεμινάριο της Ρώμης συμμετείχε και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος στις 22 Νοεμβρίου μετέβη στο Παρίσι, για να ενημερώσει τον Κ. Καραμανλή για τις αποφάσεις του. Μόλις τρεις ημέρες μετά (25 Νοεμβρίου 1973) κατέφθασαν οι προτάσεις του Καραμανλή στον Μακαρέζο, στις οποίες συνιστούσε ως πρώτο πρόσωπο για την ανατροπή του Παπαδοπούλου, τον Δημήτριο Ιωαννίδη.
Πλέον ήταν εμφανές ότι η ρήσις του Αμερικανού Διπλωμάτη John Day τον Οκτώβριο του 1973, σε ανοιχτή δεξίωση ενώπιον 30 στρατιωτικών, πολιτικών, διπλωματών και δημοσιογράφων είχε τεθεί σε εφαρμογή: «Πρέπει να αλλάξετε την Κυβέρνηση Μαρκεζίνη και να διώξετε τον Γ. Παπαδόπουλο. Εμείς οι Αμερικανοί δεν θέλουμε ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον.»
Εφόσον μελετήσαμε διεξοδικώς, τον Διεθνή Παράγοντα και την Σχέση του με τη Πτώση του Γεωργίου Παπαδοπούλου, ας μεταβούμε τώρα στο Εσωτερικό της Ελλάδος και στο «Ιστορικό» των επεισοδίων.
Πρώτον, στις αρχές του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος προετοίμαζε το Ε.ΠΟ.Κ με σκοπό τη πολιτικοποίησή του μέσα από τα νέα κόμματα και νέα πρόσωπα, που θα κατέλυαν τον παλαιοκομματισμό. Οι παλαιοκομματικοί θορυβήθησαν στην ιδέα ενός «Κόμματος Παπαδοπούλου.» Οι επιτυχημένες περιοδείες των μελών του Ε.ΠΟ.Κ και σε όλους τους Νομούς, για την έναρξη της «αφρόκρεμας»των τοπικών κοινωνιών και οι θριαμβευτικές πορείες του Γ. Παπαδοπούλου σε Κρήτη και Ήπειρο τους έκανε να αντιδράσουν επιστρατεύοντας κατ’ ουσίαν τους φοιτητές.
Όλα ξεκίνησαν μετά τον Ν.Δ 1347/73, σύμφωνα με τον οποίο ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης είχε το δικαίωμα ν α διακόψει την αναβολή στρατεύσεως σε όσους φοιτητές προέτρεπαν σε αποχή από τα μαθήματα ή τις εξετάσεις (ΦΕΚ 35/10-2-1973). Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, κατόπιν παρακινήσεως των παλαιοκομματικών, άρχισαν συγκεντρώσεις Φοιτητών σε πολλές σχολές του Πανεπιστημίου, με κυριότερη την Νομική Σχολή Αθηνών, και αίτημα την αναστολή του Νόμου 1347.
Το ότι υποκινήθηκαν από τους παλαιοπολιτικούς είναι εμφανέστατο από την επόμενη κίνησή τους. Εντελώς συνωμοτικά, την ίδια ημέρα μια «επιτροπή φοιτητών» επισκέφθη τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στην οικία του στην Οδό Ξενοκράτους. Στην συνωμοτική σύσκεψη φοιτητών-παλαιοπολιτικών μετείχαν οι: Ι. Ζίγδης, ο Ι. Πεσματζόγλου, ο καθηγητής Ν. Λούρος κ.α. Σε αυτή οι παλαιοπολιτικοί υποκίνησαν τους φοιτητές να καταλάβουν την Νομική και τους είπαν ότι θα υποκινούσαν και ελεγχόμενους από αυτούς καθηγητές, για να τους συμπαρασταθούν! Το σχέδιο ετέθη σε εφαρμογή, σε συνεργασία με αριστερές οργανώσεις! Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύθηκαν ένας Απότακτος Λοχαγός και 4 Κομμουνιστές Φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ήρθαν στην Αθήνα ειδικά για να ηγηθούν της «επιχειρήσεως».
Οι προαναφερθέντες, ηγούμενοι μόλις 100 φοιτητών κλείσθηκαν και κατέλαβαν την Νομική Σχολή Αθηνών εγκλωβίζοντας εκβιαστικά άλλους 500 φοιτητές, στους οποίους δεν επέτρεπαν να φύγουν. Οι υπόλοιποι φοιτητές αντέδρασαν. Συγκρούσεις σημειώθηκαν εντός της Νομικής μεταξύ του πλήθους των φοιτητών, που ήθελαν να αποχωρήσουν και των υποκινητών, που τους εκβίαζαν. Κατόπιν στις 19:00 το απόγευμα άλλοι φοιτητές, που διαφωνούσαν με την κατάληψη, αποπειράθηκαν να μπουν στο κτίριο από την πλευρά της Οδού Σίνα, αλλά απωθήθηκαν από τους έγκλειστους. Εν τω μεταξύ, οι καταληψίες άρχισαν να εκφωνούν από την ταράτσα της Νομικής και υβριστικά συνθήματα, τα οποία σταμάτησαν μετά την επέμβαση του Πρυτάνεως, ενώ απόπειρες μικροδιαδηλώσεων σε κάποιους δρόμους διαλύθηκαν αμέσως. Τελικά, ο Πρύτανης Κ. Τούντας ήρθε σε συνεννόηση με τις Αστυνομικές δυνάμεις και εξασφάλισε την ελεύθερη έξοδο των φοιτητών από το κτίριο, ενώ η Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επέμβει προς εκκένωση του κτιρίου. Οι ελάχιστοι ταραχοποιοί απέτυχαν πλήρως στον σκοπό τους. Ούτε η πλειοψηφία των φοιτητών τους ακολούθησε, ούτε καμμία λαϊκή υποστήριξη έλαβαν! Μέσα σε 48 ώρες εκκένωσαν την Νομική, χωρίς να επιτύχουν τίποτε!!!
Μετά την αποτυχημένη «Εξέγερση της Νομικής» ο Στυλιανός Παττακός κατά την συνεδρίαση της «Συμβουλευτικής Επιτροπής» είπε χαρακτηριστικά: «Να μην ανησυχούν ούτε οι πατέρες ούτε οι φοιτητές. Να ανησυχούν μονάχα εκείνοι, που προσπαθούν να κάνουν τους φοιτητές να ανησυχήσουν. Και να προσέξουν. Να μην παριστάνουν τους διανοούμενους, αλλά να γίνουν διανοούμενοι. Το μέτρο της διακοπής της αναβολής ελήφθη διά τους μη φοιτώντας και όχι για τους φοιτητές. Οι φοιτητές δύνανται να είναι ήσυχοι ότι όσοι φοιτούν, δεν θα στρατευθούν.»
Επίσης, στον λόγο του προς τις Συγκλήτους των Α.Ε.Ι στις 2 Μαρτίου 1973, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπήρξε προφητικός όσον αφορά την κρίσιμη περίοδο 1973-1974: «Εάν οιανδήποτε διαταραχή επέλθη εις την δημοσίαν τάξιν και την γαλήνην του τόπου κατά την κρίσιμον περίοδον 1973-1974 είναι καταστροφή. Θα καταποντισθώμεν. Και δεν θα καταποντισθώ εγώ, ούτε η Επανάστασις. Θα καταποντισθή ο Ελληνικός Λαός.» Πράγματι αποδείχθηκε προφητικός σε όσα είπε εκείνη την ημέρα, διότι όπως θα δούμε στην συνέχεια όλη ήδη από τις 12 Νοεμβρίου 1973 προετοιμαζόταν η λεγόμενη «Εξέγερση του Πολυτεχνείου».
Βρισκόμαστε πλέον στις 14 Νοεμβρίου 1973, οπότε και αρχίζουν οι Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες «συνεζητήθησαν σπουδαστικά μόνον θέματα και αποφασίσθηκε η αποχή εκ των μαθημάτων μέχρι την Δευτέρα 19/11/1973.» Ουσιαστικά όλα ήταν έτοιμα, για μια ακόμη Εξέγερση, καθώς το ίδιο απόγευμα «ρίπτεται υπό τινών σπουδαστών η ιδέα της παραμονής και διανυκτερεύσεως εντός του Πολυτεχνείου.» Έτσι, περίπου 400 φοιτητές συγκεντρώθηκαν στην Νομική και άλλοι 500 στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Μετά από λίγο οι συγκεντρωθέντες στην Νομική αποχώρησαν και ενώθηκαν με τους Φοιτητές του Πολυτεχνείου. Αργότερα, ο ίδιος ο Παπαδόπουλος θα δηλώσει στην αναφορά του για τα γεγονότα τον Ιούλιο του 1975 ότι: «Αι εντολαί προς την Αστυνομία είναι μη παρεμπόδισις ταύτης (σ.σ της συγκεντρώσεως) απομάκρυνσίς της από του χώρου συγκεντρώσεως και σεβασμός του Πανεπιστημιακού ασύλου.»
Παρά το γεγονός όμως, ότι ο Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών Λ. Χριστολουκάς πρότεινε στον Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κ. Κοντοφάγο την άμεση επέμβαση της Αστυνομίας εκείνος αρνήθηκε. Έτσι διαπράχθηκε το μοιραίο σφάλμα! Η Αστυνομία ούτε επενέβη εγκαίρως, για να εκδιώξει τους καταληψίες, ούτε απέκλεισε το γύρο τετράγωνο, για να εμποδίσει την είσοδο και την έξοδο από το Πολυτεχνείο! Συγκεκριμένα, ο Εισαγγελεύς Δ. Τσεβάς σχολιάζει την αντίδραση της Αστυνομίας: «Αποσύρεται και απρακτεί, οιονεί απαθώς θεωμένη των γιγνομένων, παρά τον σαφώς διαφαινόμενον κίνδυνον διεισδύσεως στοιχείων ξένων και επιρροών επιβλαβών, ασχέτων με τα σπουδαστικά αιτήματα», ενώ πράγματι ήδη το βράδυ της 14ης προς 15η Νοεμβρίου, αρχίζουν να προσέρχονται στον χώρο του Πολυτεχνείου, καθ’ ομολογίαν του πορίσματος του Εισαγγελέως Δ. Τσεβά: «Στοιχεία ξένα, άσχετα και εχθρικά προς τους σπουδαστάς!» Οικοδόμοι, εργάτες, αναρχικοί, πράκτορες όλοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να καπηλευθούν την συγκέντρωση με αποτέλεσμα να μαζευτούν περίπου 5.000 άτομα, τα οποία συγκροτούν μικροδιαδηλώσεις έξω από το Πολυτεχνείο με συνθήματα όπως: «Θάνατος στον Παπαδόπουλο, Μαρκεζίνη Φύγε, Λαοκρατία, Κάτω το Κράτος, Αλιέντε, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία κλπ.»
Στο πόρισμα Τσεβά, που συνετάγη στις 14/10/1974 αναφέρεται: «Εκπρόσωποι των ποικίλων αποχρώσεων της Αριστεράς, διασταυρώνονται μετά πρακτόρων της ΚΥΠ και ανυποψίαστοι αγνοί σπουδασταί συνεργάζονται μετά πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών!», ενώ ο Κ. Πλεύρης στο βιβλίο του «Γεγονότα 1965-1977» γράφει: «Το χρήμα της CIA ρέει άφθονον προς συνδικαλιστάς, παράγοντας , μεμονωμένα άτομα, οργανώσεις «αντιστασιακών», πολιτικάντηδες κ.α.» Οι σκοτεινές συμπράξεις για την Επιχείρηση «Ανατροπή του Γ. Παπαδοπούλου» είχαν αρχίσει.
Ξεκινάει πλέον το Τριήμερο της Εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου, και στις 15 Νοεμβρίου 1973 η κατάσταση επιδεινώνεται και η Πατησίων κλείνει, ενώ όπως μας πληροφορεί ο Λ. Χριστολουκάς στην αναφορά του: «Πάν διερχόμενον όχημα εγκλωβίζετο και υποχρεούντο οι επιβάτες εις την καταβολήν χρημάτων διά την ενίσχυση του «αγώνα».», ενώ και στις 16 Νοεμβρίου η Κυβέρνηση κολισυεργεί και στην Κυβερνητική Σύσκεψις στο γραφείο του Πρωθυπουργού Σπ. Μαρκεζίνη, ο Οδυσσέας Αγγελής (Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας)λέει την ιστορική φράση: «Και αν πέσει μια βομβίς επί της κεφαλής φοιτητού και τον αφήσει άπνουν κύριε Υπουργέ; Θα γίνει ότι έγινε με τον Σ. Πέτρουλα!», απορρίπτοντας την πρόταση του Σπ. Ζουναρτζή για την ρίψη δακρυγόνων εντός του Πολυτεχνείου.
Η αγωνία κορυφώνεται στις 17 Νοεμβρίου 1973 στις 01:15, όταν κατέφθασε στην περιοχή του Πολυτεχνείου ουλαμός αρμάτων μάχης του ΚΕΤΘ. Στις 02:00 ακολούθησαν μια διλοχία του 28ου Συντάγματος, καθώς και η 1η και η 2η Μ.ΑΛ. Επικεφαλής των δυνάμεων ετέθη ο Συνταγματάρχης Θρασύβουλος Γιοβάνης. Εδώ είναι πλέον που η προπαγάνδα της Μεταπολιτεύσεως σκιάζει τα γεγονότα, διότι σύμφωνα με το σχετικό απόσπασμα του Βιντεο, το Άρμα Μάχης σπάει την κεντρική είσοδο και «σκοτώνει» τους φοιτητές.
Η Ιστορική Αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Όταν επιβεβαιώθηκε ότι κανείς δεν βρισκόταν πλέον στην πύλη το άρμα εισήλθε σε βάθος 10 μέτρων από την πύλη. Κανένας πίσω από τα κάγκελα, ενώ ο ίδιος ο Κώστας Λαλιώτης στην Δίκη του Πολυτεχνείου ομολόγησε: «Πιστεύω ότι το τανκ έκανε ότι μπορούσε, για να μην δημιουργήσει θέματα. Εισερχομένου του τανκ, δεν είδα εγώ κανένα θύμα.» Επίσης, το Ηγετικό Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου Κυριάκος Σταμέλος δήλωσε: «Η επέμβαση του τανκ, ήταν καλή, διότι πήγε σιγά-σιγά και φαίνεται πρόσεξε ο οδηγός να αποφύγει τα θύματα.», ενώ σε συνέντευξή του στον Δημοσιογράφο Νίκο Θεοδώρου στις 24/9/2016 επανέλαβε: «Είχε ψύχραιμη στάση ο Στρατός. Ήρθε να δώσει μια αναίμακτη λύση. Ο Μιχάλης Γουνελάς μας έδωσε όσο χρόνο θέλουμε και με την ανοχή του Γιοβάνη, για να καθαρίσουμε την πόρτα. Όταν μπήκε μέσα το άρμα, οι φοιτητές είχανε υποχωρήσει πίσω από το δεύτερο αυτοκίνητο. Δυστυχώς, είχαμε τον τραυματισμό της Πέπης Ρηγοπούλου. Το τανκ μπήκε την ώρα που έπρεπε. Είχε καθαρίσει η πόρτα. Αυτό, που δεν σκεφθήκαμε ήταν να τραβήξουμε εκείνη την στιγμή την πόρτα προς τα έξω με μια αλυσίδα, όπως το είχε πει πρώτος ο Μιχάλης. Δεν υπήρξε ανθρωποκτόνος πρόθεση.» Αμέσως μετά, άρχισε η έξοδος των καταληψιών και οι Αξιωματικοί τους βοήθησαν να εξέλθουν χωρίς κανένα πρόβλημα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Εισαγγελεύς Δημήτριος Τσεβάς: «Οι εγγύς της κατακρημνισθείσης πύλης ευρισκόμενοι εξέρχονται πρώτοι. Οι περισσότεροι όμως πηδούν εκ των παραθύρων και των κιγκλιδωμάτων. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα προς την Οδόν Στουρνάρα κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Κατευθύνονται προς όλα τα σημεία απομακρυνόμενοι. Πολλοί Αξιωματικοί και Στρατιωταί παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Έμπροσθεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την Οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα.», ενώ ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στην αναφορά του για τα γεγονότα αναφέρει ότι: «Και με την βοήθειαν του Θεού, διά της ασκήσεως ψυχολογικής πιέσεως, εξεκενώθη το Πολυτεχνείον χωρίς θύματα!» Τέλος, ο Πρωθυπουργός Σπ. Μαρκεζίνης έγραψε: «Η εκκένωση ήταν άμεση και το σπουδαιότερο, δεν υπήρξαν θύματα!»
Αφού εξερευνήσαμε τα γεγονότα της «Τριήμερης Εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου», ας πάμε να μελετήσουμε τέλος την υποτιθέμενη σχέση της με την Πτώση του Παπαδόπουλου. Στις 18 Νοεμβρίου 1973 το πρωί συνελήφθησαν για ανάκριση 866 άτομα μετά από απαίτηση της Αστυνομίας. Ενδεικτικό είναι ότι εξ’ αυτών μόλις 49 ήταν φοιτητές του Πολυτεχνείου! Στις 09:10 το πρωί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κάλεσε τον πρωθυπουργό στο γραφείο του, παρουσία του Οδ. Αγγελή και τον ρώτησε ευθέως, εάν έπρεπε να κηρυχθεί ο Στρατιωτικός Νόμος, με στόχο την ανατροπή νέων επεισοδίων. Ο Σπ. Μαρκεζίνης συμφώνησε και κατόπιν Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο επικύρωσε την κήρυξη του Στρατιωτικού Νόμου, η χώρα βρέθηκε ξανά σε Στρατιωτικό Νόμο, για 30 ημέρες όπως προέβλεπε το Σύνταγμα. Τελικώς όμως, παρά το γεγονός ότι η Ελλάς θα επανερχόταν στην Δημοκρατία, όπως είχε υποσχεθεί εξαρχής το Καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967, μόλις μια εβδομάδα μετά το Πολυτεχνείο στις 25 Νοεμβρίου 1973, ο Ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και την Κυβέρνηση Μαρκεζίνη εγκαθιδρύοντας την δική του Δικτατορία. Μάλιστα, όπως είπε ο ίδιος στην Απολογία του προς τον τακτικό ανακριτή: «απετέλει σχέδιον προετοιμασθέν πολύ πρό των γεγονότων του Πολυτεχνείου και ειδικώτερον από τον Ιούλιον μήνα, διότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε θέσει το ιδικόν του όνομα εις το Ψήφισμα, για να εκλεγή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να δυσαρεστήσει το μεγαλύτερον μέρος των Αξιωματικών.» Φυσικά, κάτι τέτοιο αποτελούσε απλώς πρόφαση, καθώς ο Ιωαννίδης σχεδίαζε καιρό πριν την ανατροπή του Παπαδόπουλου, όπως είχε υποδείξει η τεράστια αντίδασίς του στο Ε.ΠΟ.Κ.
Εν κατακλείδει, έχοντας παρουσιάσει όλα τα γεγονότα πριν και μετά το Πολυτεχνείο, μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι το Πολυτεχνείο ούτε την «Χούντα» έριξε, ούτε την Δημοκρατία επανέφερε. Απλώς, έδωσε το πρόσχημα για μια πολύ σκληρότερη Δικτατορία από τον Δ. Ιωαννίδη και ουσιαστικά «τορπίλλισε» το Χρονοδιάγραμμα του Παπαδόπουλου, για μια Μεταπολίτευση, η οποία θα οδηγούσε στην αποκατάσταση των Δημοκρατικών Θεσμών και σε μια Νέα Ελλάδα, ενώ αποτελούσε ένα σημαντικό μέρος του ευρύτερου σχεδίου του Henry Kissinger, το οποίο θα οδηγούσε εν τέλει στην Απώλεια της Κύπρου και στην Μεταπολίτευση των Παλαιοκομματικών.
Βιβλιογραφία:1)Βιογραφία του Γεωργίου Παπαδοπούλου(Τόμος Γ’), Μάνος Χατζηδάκης.
2)Πολυτεχνείο 1973 κ Αντίστασις. Μύθοι και Αλήθειες, Μάνος Χατζηδάκης.
3)Τα Γεγονότα 1965-1977, Κωνσταντίνος Πλεύρης.
4)Πόρισμα του Εισαγγελέως Δημητρίου Τσεβά.